Δάφνη

Δέντρο αειθαλές, πολύκλαδο, βαθυπράσινο. Φύλλα λογχοειδή, δερματώδη, πολύ αρωματικά. Άνθη λευκοκίτρινα, επίσης αρωματικά, εμφανιζόμενα κατά τα μέσα της άνοιξη. Το συναντάμε σε όλη την Ελλάδα, με τα ονόματα βαγιά, βαϊα, δάφνη του Απόλλωνος, δάφνη ή ευγενής κ.α. Ο θεόφραστος και ο Διοσκουρίδης περιγράφουν 2 παραλλαγές δάφνης, την πλατύφυλλον και την στενόφυλλο. Ο Διοσκουρίδης αναφέρει πολλές από τις θεραπευτίκες ιδιότητες του δένδρου, παραδεκτές ακόμα και σήμερα. Από την αρχαιότητα αποτελούσε, για τους Έλληνες και τους Ρωμαίους, το σύμβολο της νίκης, της σοφίας, της ποιήσεως και της ισχύος. Τη δάφνη τη φύτευαν με την μορφή δενδροστοιχίων οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες. Τα φύλλα της δάφνης έφαρμογή στην μαγειρική. Στη φαρμακευτική χρησιμοποιείται το αιθέριο έλαιο, που παραλαμβάνεται από τα φύλλα και τους καρπούς και που έχει ιδιότητες τονωτικές, αντιρευματικές, εφιδρωτικές, αντισπασμωδικές κ.λ.π. Πολύτιμη, τέλος είναι η αξία της δάφνης σαν δένδρου καλλωπιστικού. Χρησιμοποιείται για ατονία, εντερίτιδα, έρπη, ρευματισμούς και ωτίτιδα